De orde van lefgozers

27 juni 2016

Een blog door Saskia Duursma

Over lef, verwondering en dromen

Het kost lef om je te verwonderen. Je niet te laten leiden door belemmeringen, maar te dromen. Deelnemende ambtenaren aan de leergang Overheidsparticipatie met LEF doen dat. En zijn daarmee in mijn ogen lefgozers.

Ik spreek dagelijks mensen op een gemeentehuis. Werkte er ooit zelf ook. Als ambtenaar ben je ervaringsdeskundige; beschouw je de wereld op jouw manier, schrijf je er beleid over en regel je financiering via college en gemeenteraad. Daarna ben je natuurlijk altijd bereid er vragen over te beantwoorden en er toelichting op te geven aan wie dan ook: bewoners, collega’s of kritische meedenkers. Alleen wordt er in deze tijd vooral gevraagd je te verwonderen en anderen de kans te geven hun beschouwingen te geven. Om geen ervaringsdeskundige meer te zijn.

Van inzicht naar impact

Dat is maar goed ook, want wie zegt er dat jouw beschouwingen kloppen? Hoe ouder ik word, hoe meer ik inzicht krijg dat mijn beschouwing van de wereld lang niet altijd de meest passende, inspirerendste of de meest vernieuwende is. Ik denk dat het lef kost je niet als ervaringsdeskundige op te stellen maar andere inzichten toe te laten. Het is daarnaast ook ontzettend leuk, een feest om te doen. Je te voeden met de dromen en energie van anderen. Vooral ook buiten het gemeentehuis. In gesprek gaan over wat er nodig is en je laten inspireren en verwonderen door anderen, de dingen soms totaal anders zien dan jij, en waarmee je samen uiteindelijk komt tot iets wat goed is. Wat werkt, impact heeft.

Worsteling

Het geeft soms ook verwarring om zelf te merken hoe vast je zit in bepaalde denkpatronen. Hoe snel je denkt ” ja, maar..”, of hoe snel wilde ideeën van anderen ook gewoon té wild lijken. Hoe ontzettend moeilijk het is gewoon te luisteren, zonder ondertussen van alles te denken of te vinden.

Ik zie dezelfde worsteling ook bij deelnemers aan onze leergang. Sommigen zijn duidelijk beter in staat te luisteren zonder oordeel dan anderen. Zich over te geven aan het onbekende zonder te weten wat er van jou verwacht wordt. En of je het dan wel goed doet, of niet. Die warmen zich aan het energieke vuurtje van iemand met een idee, een droom, of initiatief. En vragen zich misschien stiekem wel af of ze niet ook gewoon beter af zouden zijn aan de andere kant van de tafel in plaats van als ambtenaar. Want op een gemeentehuis zijn nog best veel blokkades, regels, procedures en collega’s die zich ervaringsdeskundige vinden. Probeer dan maar eens je vrije denken vast te houden.

Trots

Ik ben daarom ontzettend trots op de 1e lichting lefgozers: die hebben zich verwonderd en hebben over hun eigen persoon en manier van werken nagedacht. En hebben hun leertraject via persoonlijke verhalen volgens gedeeld met anderen. Prachtig en soms ontroerend. Dat geeft energie en hoop voor de toekomst! Mijn wens is dat gemeentehuizen straks vol lefgozers zitten. Ik hoop dat we daar met de leergang een aanzet en bijdrage voor hebben gegeven.